Παραδοσιακά τρόφιμα στην Ευρώπη.

Abstract

Η παράδοση στην παρασκευή τροφίμων μπορεί να οριστεί μέσα από τους τρόπους παραγωγής της πρώτης ύλης και τις τεχνικές για την μετατροπή τους σε τρόφιμα ή ποτά. Αυτά είναι τα προϊόντα της ιστορίας κάθε τοπικής κοινωνίας και της προσπάθειάς τους να αξιοποιήσουν τους πόρους και τις πρώτες ύλες που έχουν διαθέσιμα. Γι’ αυτό οι αγροτικές, τοπικές, ή «ταπεινές» κουζίνες, χαρακτηρίζονται από «λιτότητα», «σαφήνεια» και έλλειψη επιτήδευσης. Η ανάδειξη των τοπικών, παραδοσιακών και διατροφικών συνηθειών στον Ελληνικό χώρο κατά τις τελευταίες δύο δεκαετίες, εντάσσεται σε μια ευρύτερη τάση για ανάδειξη τοπικών παραδόσεων, τοπικών πολιτισμών και υπερβαίνει τα εθνικά όρια, γιατί αφορά σε οικονομικές προτεραιότητες, σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Οι επίσημες ονομασίες που δείχνουν ότι τα τρόφιμα είναι αναγνωρισμένα ως παραδοσιακά στην Ε.Ε., είναι οι ακόλουθες: Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης, ΠΟΠ (Protected Designation of Origin, PDO), Προστατευόμενη Γεωγραφική Ένδειξη, ΠΓΕ (Protected Geographical Indication, PGI) και Εγγυημένα Παραδοσιακά Ιδιότυπα Προϊόντα, ΕΠΙΠ (Τraditional Speciality Guaranteed, TSG). Οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτέλεσαν μια μεγάλη ευκαιρία για την προώθηση σε όλο τον κόσμο των παραδοσιακών Ελληνικών προϊόντων και συνταγών, μια ευκαιρία την οποία η χώρα μας δεν εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο. Παράλληλα, γίνεται και μια λαογραφική προσέγγιση, η οποία δείχνει να βρίσκεται σε καλύτερο δρόμο. Η προσπάθεια είναι πολύ δύσκολη, όπως αποδείχτηκε με τη φέτα ή το ούζο, με την Ελληνική πλευρά να διεκδικεί το προφανές. Τη μεγαλύτερη σημασία έχει ο τρόπος παρασκευής, ο οποίος, αν κατοχυρωθεί, εξασφαλίζει τον χαρακτηρισμό του τροφίμου και αποτρέπει κάθε αμφισβήτηση. Η ΕΕ εξετάζει επίσης το θέμα της ασφάλειας των τροφίμων υπό ευρύτερο πρίσμα. Αντί να επικεντρώνονται μόνον στη μόλυνση, οι αρχές της ΕΕ επεκτείνονται σε συστηματικότερη έρευνα σχετικά με τη συμμόρφωση των προϊόντων με τις απαιτήσεις ενημέρωσης των καταναλωτών, καθώς και με τους κανόνες για τη σύνθεση των τροφίμων. Ακόμη, μέσω της τεχνολογίας τροφίμων, αναπτύσσεται η πρωτογενής αγροτική παραγωγή. Σημαντική θεωρείται η υψηλή τεχνογνωσία, γιατί χρειάζονται υψηλής ποιότητας πρώτες ύλες και στη συνέχεια μπορούν να χρησιμοποιηθούν σχετικώς ακριβά αγροτικά προϊόντα από τοπικές βιοτεχνίες.

The tradition in the production of foods is defined through the production techniques of the raw materials as well as the techniques of turning them into food or drinks. These are the products of the history of every society and their efforts to take advantage of the raw materials available. This is the reason why the agricultural, regional or 'noble' cuisines are characterized from simplicity, accuracy and lack of sophistication. The emergence of the regional, traditional and nutritional habits in Greece during the last two decades is encompassed in a wider tendency to acknowledge regional traditions, regional cultures and exceed the national boundaries because it entails economic priorities in a European and world level. The formal names that show that the food products are recognized as traditional in EU are the following: Protected Designation of Origin, PDO, Protected Geographical Indication, PGI and Τraditional Speciality Guaranteed, TSG. The Olympic Games were a huge opportunity for the promotion of greek traditional products and recipes in the world, an opportunity our country did not fully take advantage of. The EU also examines the issue of food security from a wider perspective. Instead of focusing only in the contamination, EU authorities are expanding in a more systematic research concerning the alignment of the products with the demands to inform the consumers as well as the rules for the composition of the foods. Moreover, through the technology of foods develops the agricultural production. The high technical knowledge is considered important because it needs raw materials of the highest quality and then considerably expensive agricultural products from regional markets can be used.