Πειραματική μελέτη πάνω στην ανίχνευση της χλωροφύλλης και άλλων δεικτών ποιότητας διαφορετικών τύπων ελαιολάδου και σπορέλαιων για γρήγορο έλεγχο της υποβάθμισης της ποιότητας. Εφαρμογή του Φθορισμού σαν μία εναλλακτική μέθοδο, ελέγχου της ποιότητας του ελαιολάδου.

Abstract

Από την αρχαιότητα είναι γνωστό ότι το ελαιόλαδο κατέχει εξέχουσα θέση στις διατροφικές συνήθειες των ανθρώπων. Η ιστορία της ελιάς και οι παραδόσεις γύρω από αυτήν ανάγονται στα πρώτα χρόνια της οργανωµένης ζωής του ανθρώπου πάνω στη γη. Αυτό αποδεικνύεται από πολλές πηγές, μυθολογικές παραδόσεις, εβραϊκές γραφές, ανασκαφές (Ελλάδα, Αίγυπτο) και παλαιοντολογικά ευρήµατα (π.χ. φύλλα και κλαδιά στα εδαφικά προϊστορικά στρώµατα της Κύµης, στην Εύβοια, και στο Αιξάν Προβάνς της Γαλλίας). Κλαδιά ελιάς βρέθηκαν στους τάφους των Φαραώ και η καλλιέργειά της περιγράφεται σε πάπυρο, που χρονολογείται πριν από το 1550 π.Χ. Καρποί ελιάς ήταν ανάµεσα στα αγαθά που υποσχέθηκαν στους Εβραίους στη γη Χαναάν πολύ πριν από το 1550 π.Χ. Στη Γένεση (κεφ. Η') αναφέρεται ότι το περιστέρι που άφησε ο Νώε μετά τον κατακλυσµό επέστρεψε στην κιβωτό µε ένα κλαδί ελιάς στο ράµφος του ως σύµβολο ειρήνης και γαλήνης. Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν τον κλάδο ελιάς σύµβολο νίκης και τιµούσαν τους Ολυμπιονίκες µε στεφάνι (κότινος) από άγρια ελιά που την ονόµαζαν «καλλιστέφανον». Κατά τη μυθολογία η Μορία Ελαία, που ήταν ήµερη, φυτεύτηκε από την Αθηνά στην Ακρόπολη. Οι Αθηναίοι την θεωρούσαν ιερή, την χρησιµοποιούσαν στα Παναθήναια και τιµωρούσαν µε θάνατο όποιον έκοβε τα κλαδιά της. Στο Βυζάντιο η ελαιοπαραγωγή μειώθηκε αισθητά, για να αυξηθεί κατακόρυφα το 15ο αιώνα µε την ανάπτυξη στην Ευρώπη της σαπωνοποιίας, στην οποία ως πρώτη ύλη χρησιμοποιείται το λάδι. Στα νεώτερα χρόνια το ελληνικό κράτος δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ελιά και το 1856 ψηφίζεται νόμος "περί εκκεντρίσεως των εθνικών αγριελιών" . Όποια και αν είναι η επικρατέστερη εκδοχή για την καταγωγή της ελιάς, το βέβαιο είναι ότι οι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που την καλλιέργησαν γιατί αναγνώρισαν τα προτερήµατά της (ο Ιπποκράτης και άλλοι μεγάλοι γιατροί της εποχής εκείνης όπως ο Γαληνός και ο Διοσκουρίδης είχαν πιστέψει στις ευεργετικές επιδράσεις του ελαιολάδου στην υγεία και συνιστούσαν την κατανάλωσή του για την θεραπεία αρκετών παθήσεων), και οι πρώτοι που διέδωσαν την καλλιέργειά της στην Ευρώπη. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι το λατινικό όνοµα oiea και τα παράγωγα του (οlίνο, Olivier, olive ) προέρχονται από την ελληνική ονοµασία «ελαία». Πολλούς αιώνες μετά, το ελαιόλαδο συνεχίζει να αποτελεί απαραίτητο συστατικό στη διατροφή μας καθώς αποδεικνύει συνεχώς ότι παρέχει υγεία και μακροβιότητα [1, 2] .