Διατήρηση, διαχείριση και προσαρμογή στο αστικό τοπίο ενδημικών και αυτοφυών ειδών της Κρητικής χλωρίδας με σκοπό την αξιοποιησή τους σαν καλλωπιστικά φυτά κηποτεχνίας και αρχιτεκτονικής τοπίου.

Abstract

Η αρχιτεκτονική τοπίου είναι η επιστήμη και η τέχνη, του σχεδιασμού της γης με τους χώρους και τα αντικείμενα που βρίσκονται πάνω τους, για την αποτελεσματική, ασφαλή, υγιεινή και ευχάριστη χρήση τους από τον άνθρωπο. Είναι δηλαδή μια τέχνη τόσο παλιά όσο ο άνθρωπος. Και η διεξοδική μελέτη της ιστορικής εξέλιξης, αποτελεί ένα σημαντικό μέσο για την πληρέστερη κατανόηση της σχέσης του ανθρώπου με το φυσικό του περιβάλλον. Η κηποτεχνία είναι η τέχνη του σωστού σχεδιασμού τεχνικών πραγμάτων, με όσα από τα φυσικά στοιχεία χρησιμοποιηθούν, ώστε τελικά να επιτευχθεί ενότητα, αρμονία, ισορροπία, δηλαδή στοιχεία που θα εξασφαλίσουν ένα χώρο προσαρμοσμένο στα ανθρώπινα μέτρα και τις ανθρώπινες ανάγκες και ένα αισθητικό αποτέλεσμα υψηλής ποιότητας. Από το μέγα πλήθος των άγριων φυτικών ειδών (ενδημικά ή αυτοφυή), έχουν επιλεγεί με τα χρόνια είδη που τα χαρακτηριστικά τους θεωρούνται διακοσμητικά. Η επιλογή αυτή πρέπει να γίνεται για την κάθε περίπτωση ξεχωριστά και ανάλογα με, τα χαρακτηριστικά τους, τα οικολογικά δεδομένα, το λειτουργικό σκοπό που πρόκειται να ικανοποιήσουν, την ανάγκη αισθητικής αρμονίας μεταξύ των ειδών που θα συγκροτήσουν τις ομάδες, τις διαστάσεις του χώρου και με τις προσωπικές προτιμήσεις. Τι είναι όμως τα αυτοφυή φυτά ενός τόπου; Είναι τα ιθαγενή φυτά , δηλαδή αυτά που φύονται χωρίς την παρέμβαση του ανθρώπου σε λόφους, πλαγιές, κάμπους και ακρογιαλιές. Σε κάθε τόπο ανάλογα με τις γεωγραφικές ιδιαιτερότητες, το τοπογραφικό ανάγλυφο και το μικροκλίμα του δημιουργούνται οι κατάλληλες συνθήκες για την ανάπτυξη ενός συνόλου φυτικών ειδών. Όσο πιο πολύπλοκο είναι το τοπίο τόσο μεγαλύτερη βιοποικιλότητα θα έχει. Στην Ελλάδα λόγω της εναλλαγής του τοπίου και ακόμα λόγω των κλιματικών και γεωγραφικών ιδιαιτεροτήτων υπάρχει μεγάλη βιοποικιλότητα, ένας πραγματικός πλούτος φυτικών ειδών.